Geschiedenis

Vanaf 1980 alle voorzitters van KVL

Ere aan wie ere toekomt, de eerste Voorzitter van onze vereniging, al vijf jaar gebombardeerd tot Ere-Voorzitter, Etienne Van Ginderdeuren, alias Den Broeder.

Den_Broeder

Etienne Van Ginderdeuren, alias Den Broeder

Wie het nog niet wist,… na vijf jaar DE WAAG, startte Etienne Van Ginderdeuren in 1980 met een nieuwe toneelvereniging: Kultuurkring Verenigd Liedekerke.

Ik laat de oorzaak van het oprichten van een nieuwe vereniging in het midden, feit is dat Etienne wou verder werken in de Nieuwe Zaal (waar alleen nog tot 1981 toneel werd gespeeld) en niet wou verhuizen naar het Mulhof.

De stuwende kracht van Etienne leidde tot meerdere successen ook kassuccessen: DE SPAANSE VLIEG – DE TIEN KLEINE NEGERS – MAAK PLAATS MEVROUW – werden gespeeld in DE GERMINAL, later kwamen DEI LAMEREN DEI LAMEREN – in zaal DE WARANDE – allemaal onder de regie van Etienne. Vergeten wij hierbij ook niet ons jaarlijks “wagenspel” ter gelegenheid van de braderijfeesten in de Stationstraat.

Met OPEN-DOEKJE verwezenlijkte Etienne zijn droom méér Kultuurkring te zijn.

“OPEN-DOEKJE”, waar niet alleen ruimte werd voorzien voor onze theaterproducties, maar ook korte verhaaltjes, gedichtjes, het in beeld brengen van andere verenigingen… kon er aan bod komen.

De verhalen “BROEDER VERTELT”… zijn zelfs legendarisch te noemen.

Na tien jaar gaf Etienne de fakkel door aan Stephan Aerts die moeilijke jaren negentig voor zich kreeg. Het spelpeil op niveau houden en concurreren met het tweede kindje van DE WAAG, DE MOTOEN.

We schrijven 1990… Stephan Aerts.

Photo_Stefan

Stephan Aerts

“Nu is het uwen “toer” (beurt) en de decors krijgt ge er bij”, waren de eerste woorden van den Broeder, nadat ik verkozen werd als Voorzitter van KVL. Samen met mijn goede vriend Eddy D’Hoe als ondervoorzitter moest dit zeker lukken.

Als jonge knaap van 32 jaar was dit een hele opgave. Maar met mijn 14 jaar ervaring was ik wel goed gewapend. Ooit begonnen bij “DE WAAG”, samen met Herman Lanckmans (de witten), Denis Droeshout, moeder Martha Van der Poorten, Jef Cobbaert… enz. Met de goede raad van deze oude rotten in het vak waren wij al een heel eind ver. Mooie herinneringen aan “Hotel Prison”… en “Waar de ster bleef stille staan” en “Het gezin Van Paemel” met Frans Van Droogenbroeck als regisseur, … enz hebben mij het leven veel aangenamer gemaakt.

Aan de academie van Brussel afdeling Toneel, onder leiding van Alex Cassiers, heeft deze opleiding mij uiteraard heel wat bijgebracht en dictie, voordracht en toneel. Monsieur de Senancour uit Johan en de Alverman was een pracht van een leraar en heeft later de groep nog heel wat toneelkunst bijgebracht als regisseur in “We gaan naar Benidorm” en “Boeing, Boeing”, die tot onze beste producties behoren.

Willem De Bruyn, Danny Dehanschutter, Paul De Bisschop en later ook nog Roger Schelfhout waren de decormannen, welke een hechte ploeg vormden die menige avond samen hebben doorgebracht… ook achteraf na het harde labeur, in één of ander cafeetje. Jempi Schelfhout en Paul Van den Borre, mag ik hierbij zeker niet vergeten ten tijde van onze optredens op verplaatsing zoals in Puurs en de “Bloemzaal”, bij tante Alice en nonkel Roland. De behangborstel en verfkwasten worden al jaren gehanteerd door onze trouwe dierenarts, Erik Verheke, die ondanks zijn verlies van tientallen kilo’s, nog heel wat gewicht in de schaal kan werpen als het op het afwerken van de decors aankomt.

Ooit hadden wij de kans toneel te brengen in Oostenrijk te Ramsau ‘am Dagstein)… voor de sneeuwklassen van VOCO. Wij hadden door middel van improvisatie een stuk klaargestoomd in de toneelschool O.L.V. Alex Cassiers: “Een dag als alle andere” (zie ook affiche 1981). Een zekere Dirk De Winne uit Scheldewindeke had vader, moeder en zus vermoord… De druppel waardoor bij deze jongen de stoppen doorsloegen en deze gruwelijke moord kon gebeuren, was een buis voor godsdienst… komt de leraar godsdienst ons tijdens de voorstelling in Ramsau in de coulissen vertellen dat hij de bewuste leraar godsdienst van Dirk was… een toeval? Deze jonge moordenaar werd verdedigd door Jef Vermassen, wie ik onlangs ontmoet heb met de boeiende voorstelling van “Dossier Bert” van Paco-producties met o..a. Johan Coignau, hier de Warande. Ik vertelde Meester Vermassen het verhaal van Ramsau… Ook hij was enorm verbaasd, was even sprakeloos, wat bij hem niet zo vaak gebeurt… en zei: “Inderdaad, dit is een ongelooflijk toeval?”.

Ik heb een fantastisch toneelleven achter de rug met een massa goede herinneringen aan plaatsen en personen en aan u als publiek dat mij waardeert, waarvoor mijn dank! Ik heb heel wat hoofdrollen gespeeld, maar ook kleinere rollen, aan de “decors” heb ik altijd “mogen” meewerken, ik heb regiewerk gedaan…

Ik ben 10 jaar Voorzitter geweest… en dan wisselde ik van plaats met Eddy D’Hoe, ik heb de fakkel van Voorzitter aan hem doorgegeven en werd ondervoorzitter… “het kan verkeren”, wie zei dat ook weer?

De “laatste Voorzitter”… Eddy D’Hoe

Photo_Eddy

Eddy D’Hoe

Maart 2000, nam ik de fakkel van Stephan over.

Ik was de figuur die aan de ene kant, steeds zijn stempel drukte op de producties, aan de andere kant “graag gezien” was door de leden.[althans zo heb ik en blijf het ervaren]

Maar sinds ik Voorzitter werd, deed ik wat meer water in de wijn. Ik moest er al eens meer een eenvoudig blijspel, lees klucht, doorlaten dan mij lief was.

Mijn positie vroeger was dus idealer, nu als Voorzitter moet ik toezien op de “democratie” onder de keuze van de te spelen stukken.

Mijn motto is steeds geweest, wij brengen zoveel mogelijk genres, al mag een komische noot nooit ver weg zijn.

Ik kon bij deze kring steeds de stukken regisseren die ik graag wilde. Het waren meestal niet de meest gekende.

Ik hou van experimenteren in het theater, niet alles is fantastisch, maar je leert steeds uit de fouten van anderen.

Wanneer elke Voorzitter het 10 jaar uithoudt, mag er zich in 2010 een andere voorbereiden op…

Of mag ik het dertigjarig bestaan nog als Voorzitter meemaken?De tijd brengt raad…

Mag ik nog even de rest van ons bestuur voorstellen:Stephan Aerts, Nelly Ancaer, Kristel Collet, Paul De Bisschop, Lieve de Lombaert, Chantal Keymolen, Ariane Ghysbrecht en Roger Schelfhout.

Dit bestuur kan rekenen op een kleine groep noeste medewerkers, die veel werk moeten klaren.

Nelly Ancaer

Nelly Ancaer

42 JAAR… op de planken...

Uiteraard is er in de 42 jaar op de planken en in de coulissen heel wat gebeurd… wellicht kunnen wij wel honderd anecdotes vertellen. Ook voor en vooral na de vertoningen is er ook heel hard gewerkt, maar ook heel hard gelachen en veel plezier gemaakt door alle medewerkers.

De omstandigheden in DE NIEUWE ZAAL en de GERMINAL waren zeker niet optimaal. Dit waren nog theaterzalen van het eerste uur, verouderd tot en met… zelfs vervallen, vandaar ook dat zij als dusdanig niet meer mogen en kunnen fungeren. De kleedkamers bevonden zich onder de scène, van toiletten was er geen sprake… dit gaf hilarische toestanden als een acteur of actrice tijdens of net voor een voorstelling een plasje moest maken… buiten in het donker… als er dan plots een varkentje begint de knorren schrik je je wel een aap!

Een greep uit markante, noemenswaardige voorvallen:

DE TIEN KLEINE NEGERS: de ene acteur sterft na de andere… Gust De Backer wordt op de scène vergiftigd en sterft ter plaatse… hij kijkt eerst achteruit om goed in de zetel te vallen, bij het neervallen kruist hij hierbij lekker de benen… hij wou gemakkelijk liggen zeker…

GEEN SEX IN BRUSSEX: in Puurs op verplaatsing: wij krijgen hiervoor een vergoeding, maar hadden zoveel pintjes gedronken en bitterballen gegeten dat wij met deze vergoeding er niet kwamen en dus moesten bijleggen.

MAAK PLAATS MEVROUW: Godelieve Van Ginderdeuren kwam twee bladzijden te vroeg op… ze mocht Johan Coignau ABSOLUUT NIET zien… Stephan stond ook op de scène, nam haar onder de arm en zei: “kom, jij bent wel wat te vroeg” en bracht haar terug af…

HET EEUWIG LEVEN AMEN: … eerste bedrijf goed bezig. Etienne volgt als regisseur achter de scène het verloop… wordt op de schouders getikt door een politieman… die gewoon spreekt maar achter de scène waar het doodstil moet zijn klinkt dit luidruchtig… Etienne nam de politieman aan om STIL te zijn… er ontstaat een discussie… BOB-er vraagt het stuk stil te leggen… er is bomalarm!… Etienne weigert… dit kan niet wij zijn al begonnen… even later ziet Jan François die volop aan het spelen is den Broeder de scène opkomen begeleid door een BOB-er… nu is hij helemaal zot geworden denkt Jan… Etienne maant het publiek aan kalm de zaal te verlaten… er is bomalarm… hierop ontstaat een rumoer van jewelste… stoelen vallen om… iedereen gehaast buiten!… de zaal wordt doorzocht… geen bom.

Dit voorval staat op band… uitgerekend deze voorstelling werd gefilmd.

WIJ GAAN NAAR BENIDORM: … in vroegere jaren kon je bij de laatste voorstelling wel eens verrast worden door een collega-acteur… die je dus bewust in “moeilijkheden” bracht… een koffer vol stenen, een echte whisky of genever… een broodje met elastiekjes… of al té straffe mosterd… de laatste jaren wordt dit echter niet meer geapprecieerd… vooral door de regisseur niet… alles gaat er wat ernstiger aan toe… Jan François was dan ook niet echt op zijn gemak maar vond toch wel medeplichtigen om achter de scène het hele bedrijf een levendige kip in bedwang te houden… geen enkele acteur is op de hoogte, de regisseur zeker niet.

Laatste voorstelling… slotscène, praktisch iedereen staat op de scène… er moet een feestje voorbereid worden… Johan en Eddy maken sangria… en er is kip nodig voor de paella… werpt Jan François toch wel een levende kip de scène op: “pollo vollar” roept hij… vliegende kip… Johan en Eddy verschieten zich een bult… evenals de zaal die plat gaat van het lachen… Jan met schrik bij regisseur Alex Cassiers… wat jammer zegt Alex… goede vondst, hadden we vanaf eerste vertoning al moeten doen…

DE BEMOEIAL: Mireille… verwacht telefoon op de scène… komt er niet… en wacht op verlossende telefoongerinkel… komt er niet… enkele seconde… spel valt stil… Eddy die de tekst volgde… kon niet anders dan roepen: RING! RING! RING!… Mireille pakt op en speelt verder… wij hebben ons nooit zo beschaamd gevoeld… het publiek tilde er niet zwaar aan… en Danny… die de techniek deed… “verdomme toch, ik hoorde nochtans het telefoongerinkel in mijn koptelefoon”… maar niet door de luidspreker dus.

WIE VAN DE DRIE: dit wagenspel is amper 3 keer opgevoerd… kletsende regen een gans weekend… tien keren stoelen en tafels droog gewreven… al onze al omgekende boterhammen met plattekaas en penskes zelf opgegeten… ons vat kriek zelf afgedronken van pure miserie… 10.000 fr verlies… het was ons laatste wagenspel in de Stationsstraat in 1990.

OUD MAAR NIET VERSLETEN: broer van Greta, Walter speelt mee… heeft zich bezeerd aan de rug… kan NIET stappen, niet bewegen, kan niet meer uit zijn wagen… wij dragen hem op een stoel de trappen op, de kleedkamer in… zaterdagavond…dokter van wacht gebeld… heeft paardenmiddel ingespoten… Walter de planken op… heeft nadien drie weken thuis gezeten.

KOM BOMPA: eerste… en laatste regie van Greta Collet… een ware nachtmerrie… Frans Segers… kon absoluut zijn tekst niet… Erik Verheeke: ik heb een “oortje”… Greta heeft dus constant vanop het balkon Frans zitten voorzeggen… het zweet stond in haar handen en liep van haar rug… het grote publiek heeft dit nooit geweten… tot vandaag.

DE DWAZEN: algemene repetitie…het decor bestond ook over een beekje, met brugje… beekje gevuld met honderden liter water… verwarmd water, onze decorploeg is van kleintje vervaard… de “generale” is gedaan… staat er daar geen plas onder het decor… loopt er daar geen water…een LEK ! In de beek… water weggepompt… voor Willem (Civiele Bescherming) is dit niks nieuws…’s anderendaags beekje hersteld.

 

42 JAAR… Kaartenverkoop van deur tot deur…

Ziekte en invaliditeitverzekering: ik moet u toch eerst even vertellen dat er van de mensen die plus 55 jaar zijn en NIET werken er slechts 6 % in prepensioen zijn, al de rest: werken dus of werkloos zijn of genieten van de ziekte- en invaliditeitsverzekering…

Wij mogen dit jammer genoeg jaarlijks proefondervindelijk vaststellen aan het volgende antwoord aan de deur:

“Ach mijnheer, ikzelf sta al vijf jaar op de ziekenkas en mijn vrouw kan ook niet meer uit de voeten, wij gaan niet meer buiten”

Dit is uiteraard jammer, zo zijn er ook talrijke andere mensen die die week al ongelooflijk ziek zijn geweest en het ook nog wat zullen blijven.

Goed gevonden?

Ondanks het feit dat onze kaarten net aan onszelf uitgedeeld zijn…”wij hebben al kaarten”

Ondanks het feit dat mijn moeder al jaren geen kaarten meer verkoopt “wij hebben kaarten gekocht van uw moeder, zoals alle jaren”

Sommige mensen betrekkenen hun ganse familie bij: wij kopen zelf geen kaarten, maar ons Emilia koopt er altijd voor ons en onze Miel en mijn ander zuster Rosa, die hertrouwd is met de Frank die het eerst vraagt aan zijn zuster die al jaren komen met hun buren en dan gaan we allemaal samen dezelfde avond.

Prettig gestoord:

“Ja, kom maar boven.” Boven gekomen komt er iemand in badjas opendoen…, kleddernat… “Leg maar 2 kaarten op de tafel, ik zoek even wat geld…” de druppels vliegen in het rond, vloer nat, geld nat, badjas valt open… oei, sorry… vlug wegwezen.

Is ’t om te lachen:

Heel wat mensen lijden een troosteloos bestaan en vragen steevast of er wel te lachen valt, want hun dagelijks bestaan blijkt al triestig genoeg en het is allemaal kommer en kwel.

Integratie:

Ge moet ons natuurlijk niet geloven, maar aan de deur krijgen wij ook al eens een “pardon” te horen, al twintig jaar “pardon” en “non”, onlangs hoorden wij zelf een “sorry”, nee niet van een Engelsman, van een overigens zeer sympathieke chinees…, moet kunnen in Liedekerke en ja integreren of inburgeren, daarvoor komen deze mensen niet, ze komen er enkel slapen en werken en het nabije Brussel… wij verstaan dat hoor, “no problem”.

42 JAAR… Telefonisch reserveren

Zelden gepast: ik heb zeker al tien keren gebeld vandaag… ze pakken daar nooit op… als ge toevallig een ganse zaterdag weg zijt, kan dat dus wel eens gebeuren…

Ten alle tijde:

Of er nu op de kaarten een datum of een uur staat van wanneer tot wanneer er gebeld kan worden voor reservaties… heeft geen belang.

’s morgens 8u: ja ik heb geen tijd vanavond, 4 plaatskes voor de 12den, tweede rij, dat kan nu toch hé…

’s avonds 22u: ja, Petrus hier, ik heb met uw vader nog gevoetbald, awel ik zit hier in ’t café en onze Karel ook met zijn kinderen, onze Kamiel en ons Bert en wij kunnen komen de zaterdag de 19de, wij hebben wel geen kaarten, kunt ge d’er 6 aan de kassa leggen…

zondagmiddag 12u30: ah, eindelijk ge pakt al ne ganse voormiddag niet op zeg…, gisteren zeker op uw lappen geweest, 4 plaatskes voor de 18de.

Efkes aanpassen:

Ge houdt het niet voor mogelijk, maar sommigen veranderen tot tweemaal, zelfs tot driemaal toe een reservatie. Dit kan dan gaan van een man of twee meer, maar ook nog eens een andere datum, met schrappingen en hernoteringen als gevolg.

Mijn zus, onze Maria, heeft gisteren gebeld voor 4 plaatsen op den 18de, maar er moeten er nog 2 bijkomen, dat kan toch hé op de zelfde rij, naast mekaar,… nee, oei dan moet ik eens vragen voor nen anderen datum, maar hou voorlopig die 4 toch maar voor Vandenborre… ge hebt gene Vandenborre op de 18de, ah ja, dan zal ze zeker gereserveerd hebben op naam van hare man… aléé, heu, dinges, euh… Vandenhoutte, … ook niet… ge zijt toch zeker hé,… ja ge zijt zeker,… oei, ‘k zal het haar nog eens vragen…

Ik ben gisteren geweest, maar ik wil volgende week nog eens komen, dat kan toch hé met dezelfde kaart! mevrouw ge kunt met uw cinematicket toch ook geen twee keer naar de cinema gaan… ah ja, … maar dit is toch iets anders hé…


Onze nieuwste productie